tesadüfen muhteşem bir fotoğraf silsilesi ile karşılaştım bir süre önce.. ardarda gördüğüm fotoğraflarda zihnimde oluşan yegane imge,ölüm-yaşam ikilemindeki "-" işaretiydi. Fotoğrafların sahibi Francesca Woodman. Kutsal 23 yaşında intihar etmiş fotoğrafın Sylvia Plath'i, imgeselme yenilseydim eğer olacağım kadınlardan bir tanesi.. bir süre önce rafa kaldırdığım beden ve psikoz projesine dahil ediyorum onu zihin kütüphanemde.. beni sorarsan eğer, iyiyim. iyi ve yorgun. öyle ya da böyle yorulmak iyi geliyor bana. kendimi ancak böylelikle bütün tutabiliyorum.. yıllar önce sana bir öykü anlatmıştım bir beniskelet'e dair. bu beniskelet yalnız kaldığında her kemiği, her parçası dağılıyor, içinde bulunduğu kapta buhar-laşan bir hiçliğe dönüşüyor; ne zamanki bir (ben)' olan başka/autre/other girdiğinde denkleme ancak o zaman yeniden katı'laşabiliyor, ve ancak "katı" olduğunda var olabiliyordu.. katı olmanın türlü isimleri vardı mesela: merhametsiz, acımasız, umursamaz, sadist vb. her ne ve kim ise bu katılık yegane eşliği var'lık oluyor ve olacaktı.. bugün, o katılığı sürükleyerek getirdiğimde evime, kendimi can havliyle uykuya atıyor ve sabah bıraktığım katılıkta uyanıyorum. dağılmadan var kalabilmek, başka denkleme girene dek parçalarımın nerede olduğunun derin sorgusunda devinmeden var durabilmek o kadar güzel ki.. YouTube Linki:
http://www.youtube.com/watch?v=5i-b5OKL_Fw&feature=related