je ne veux pas

öfkeliyim.. balıklı'da mutluyum diyorum her geçen gün kendime biraz daha, bana boğaziçi'ni anımsatan yerler, insanlar midemi bulandırıyor. delicesine kaçmak istiyorum, kaçıyorum oralardan, o insanlardan. ama yine de bir yerde, bir şeklide buluyorlar beni, yumuşak karnım işte. dağılıyorum anında :'( savunmaya geçiyorum, kusuyorum, nefret kusuyorum, nefret bakıyorum, engel de olamıyorum kendime,,, damn shit

v. bir keresinde senin öznelerle aran kötü benim nesnelerle dedi, tipik bir histerik olarak. öznelerle kötü aram,, narsisistik bir tipin karşısında yok oluyorum! o kendini görüyor bende, dans ediyor, eğilip bükülüyor,, binlerce kişilik amfisinde ben bir ayna oluyorum -fikrince. amma ve lakin ayna olurken ben yitiyorum. dağılıyor kelimelerim, fkirlerim, cevap dahi veremiyorum. saatte 200 km hızla gelen bir arabanın önünde otlar duran bir tavşan misali ölümüme bakıyorum. yerden yere vuruyor beni, simgeselimi de hayalimle kucaklayıp yukarı atıyor: isstop! kim tutarsa, nereye düşerse... ov lalla diyorum, o anda sanki ben kendime uzaktan bakıp nefret ettiğim birinin acı çekmesini izlermişçesine, televizyonda dizi izlermişçesine "aha ha düştü, ha düşecek" sayıyorum, handiyse hoşuma gidiyor gördüğüm manzara. derinden bir iyilik meleği şşt sensin o, korusana kendini hayvan diyor, yok diye sırıtıyorum pis pis, bırak çeksin! kim bunu söyleyen, kim bu pis sırıtışın sahibi, kim bu benden milyarlarca ışık yılı uzak ezik insan, ben hangisiyim, ben neredeyim derken, der durur delirirken bu kez çoktan fırlatılmış bir bataklıkta boka bulanmış bir halde buluyorum. kuyruğumu alıp sonra kıçımın arasına, seğirtiyorum yıkanacağım yok-ben-ülkeme.. orada mutluyum ben, orada kimse yok ve ben ancak o kimsesizlikte ben olabiliyorum.....