gün-çirkin-beti

opera unutturuyor. bu opera merakı ne zaman musallat oldu başıma? hımhımhım. hani o 5 cdlik arşiv elime geçtiğinden beri. son ses açıp, sevdiğim ışığı yakıp, boylu boyunca uzanıp melodide kaybolmaktan çok hoşlanıyorum. o kadar hoşlanıyorum ki aman yarabbim libidomun sıfırlandığını hissediyorum. libidoyu sıfırlamak çok güzel bir defans. tavsiye ederim. özellikle pasif agresif tutumlara mecburkalırsanız filan. neyse bu kadar kendimi ifşa yeter. opera güzel. her şeyden önce iç acıtmıyor, yakmıyor; kırmızı değil rengi. mavi masmavi bir rengi var operanın. böyle buz kristalleri akıyor gözlerden. muhteşem bir his. buzlar ülkesinden bildiriyor gibi oluyorsun, duyguların buz tutmuş oluyor ki ertesi sabah kalkıp gidip soğukluğun sükunetinden huzur filan dağıtıyorsun. yok huzur dağıtan biri olmadım hiçbir zaman. ben her zaman uçurumun kenarında dans edebileceklerini göstermeye çalıştım insanlara. uçurum kenarı olmasına rağmen atlamadan var kalabilmeyi. demiştim ya daha önce de ben asla ama asla amanııınnn canım canım canım ne kaddar tatlısın sen amanın da seni kimler üzmüş tü ka ka modunda birisi olamam, ben anaç anne olamam. benim annem hiç anaç olmadı bir, ben uzak bir baba olamyı kendime daha çok yakıştırdım veyahut bana bu rol biçildi bu iki. neyse. ben aslında buraya başka bieşy söylemek için gelmiştim, fakat unuttum. unutmak da ayrı bir defans. neyden defans, kimden defans,, aman yarabbim yoksa artık normal bir insan mı oluyorum!? bakın ben de çıplak yollarda koşmayı savunmak, insanlarla tüm çıplaklığımla iletişlime girmek yerine her normal insan gibi defans uyguluyorum, yaşasın normal oluyorum!