joe

murathan mungan'ın 1999'da çıkardığı yüzyıla veda gibilerinden çok hoş bir şiir kitabı vardır, bolca şiir okuduğum, ezberlediğim zamanlardan, altını mor kalemlerle çiziktirdiğim, beğenmediğim yerlerin üzerini çizip yeniden karaladığım.. orda çok çok sevdiğim "çık saklandığın yerden joe, yoruldum azaldım beklemekten" gibilerinden de mısraların olduğu bir şiir vardır, bugün trafikte 'gıdım gıdım' ilerlemeye çalışırken aklıma düştü yeniden,, "ah be joe" dedim, "sen geldin seneler sonra ama ben yoruldum artık tükenmekten"..

oysa içimde rengarenk, kocaman bir deniz topu var benim,, zıplayan, yuvarlanan, ışıldayan güneşin sarısında deniz mavisine boyanan..

en nihayetinde joe geç geldi,, yani ben tam da joe'yu godot sanmaya başladığım zaman. belki de bu yüzden kendimi niye geldin ki godot, pardon joe derken buluyorum kendimi kimi zaman. artık ne dizi dizi roman taslaklarım var, ne ben diye sıra sıra dizeceğim kitaplarım, ne uzun edebiyat-felsefe sohbetlerinde orataya serebilecek birikimim, ne de ben olmaya direnebilecek halim.. gün aşırı gidip kendime gömlek alıyorum, şaka gibi değil mi!!!