sevgili günlük mahiyetinde kimbilir binkaç

bir sapkının not defterinden kabilindeki abuk blog yazılarımdan bugün yeniden sıkıldım. kendimden sıkıldım. kendime yeni arınma ayinleri yaratmaya çalışıyorum her gün, hala deniyorum. kirlenerek arınamıyorum, daha fazla kirlenerek de. ruhumu ait olduğu derenin, ait olmadığı kıyısında bir aşağı bir yukarı gezdiriyorum, manzara arıtır beni sanıyorum, midem bulanıyor. belki biraz daha salınsam gel-git kıyılarımda mide bulantım devasa bir kusmuk haline bürünür ve akacak liman bulamadan taşar ruhumdan diyorum fakat beden bulantım beynime, ruhuma sızıyor bu defa. amına koduğumun kendisi deyip blog başına geçiyorum sonra ya da v.nin benimle uğraşacak sabrı olduğu zamanını yakalayıp kusuyorum da kusuyorum..

bazen kendimi çok sağlam duyumsuyorum. çok pis basıyor ayaklarım yere, o biçim! kendime bakıyorum amanınnn maşşallah maşallah nasıl da taşırmış kendini sırtında diyorum: kendimi sırtımda bir kambur halinde görüyorum o anda. senin menapozluğunun da, boşluğunun da, azlığının da tepesine sıçayım diyorum,, hah, işte ben bu aralar ancak küfrederek arınıyorum..