anneme masterda neyin üzerine çalışacağımı söyledim. birkaç saniye öylece baktı yüzüme. bence birinin bunun üzerinnde çalışması gerekiyor ve ben çalışacağım dedim. korkmuyor musun dedi. bu soru bile nasıl bir travmayı seriyor sereserpe. gözlerimden yaşlar boşaldı. en son dernek yemeğinde de böyle ben katatonik halde duruken boşalıvermişti yaşlar gözümden. en çok duygusuz anlarımdan korkuyorum-gestapo bir hipmanik ya hatun, ne ağlıyorsun şimdi yine saçmasapan? diye ! işaretini koydu. öf dedim bu sefer. biliyormusun bu prusya eğitim stratejisinin hitleri hitler yaptığı söyleniyor. ya da dedim bu obsesyonel tavır aslında psikotil bir yersizyurtsuzluğu örtmek için geliştirdiğimiz bir savunma mekanizması olmasın topluca!? ben ne zaman böyle sayaıklamaya başlasam susar herkes, ben de dahil. bir orgazmik boşalma anı gibi bunlar, kimin konuştuğunu ben de unutum böyle zamanlarda. döküleviri dilimden gözümden dökülen yaşlar gibi. öylece bir öyküye dönüşürüm işte yarısı gerçek yarısı hakikat olarak yalan. sen de ne olur ağlasan arada bir.dedim. senin yaşadığın bir şey yok ki diye başladı sonra, nasıl bir şey yok, dedim, benim yaşadığım şey işte tam olarak bu! ve hatta sadece bu!
sustuk. bakışıyoruz öyle. yok dye böldüm sessizliği, daha çok konuşacağız anne. daha çok. ve belki sen de biraz olsun ağlamaya izin vereceksin kendine, zamanla. yavaş zamanla.
No comments:
Post a Comment